บทที่ 7 ตอนที่7.สงสัย
อธิปยืนหอบแฮก ๆ มองอภัสราวิ่งหนีขึ้นรถไปต่อหน้าต่อตา ในมือยังกำรถบังคับคันเล็กไว้แน่น อดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นเธอวิ่งหนีอย่างกับคนเสียสติ ร่างสูงส่ายหัวไปมาเมื่อรู้สึกว่าเรื่องนี้ไร้สาระ
บางทีการมาพบเจอกันแบบผิดจังหวะก็อาจทำให้อภัสรารู้สึกอับอายเลยตั้งตัวไม่ทัน เพราะครั้งหนึ่งเธอเคยมีความสัมพันธ์กับเขา หรือบางทีอาจจะกลัวผู้ชายคนที่มาด้วยเข้าใจผิดถึงได้รีบร้อนพาลูกวิ่งหนีขนาดนั้น ไม่เสียเวลาคิดนานเพราะเรื่องนี้ไม่ได้มีความจำเป็นกับชีวิตของเขา
ร่างสูงหันหลังเดินกลับเพราะอากาศบริเวณนี้ร้อนอบอ้าวยิ่งอยู่นานก็ยิ่งเพิ่มความหงุดหงิด ไม่แม้แต่จะเรียกคนที่ยืนนิ่งค้างอยู่กับที่เลยสักคำ
ผิดกับภพธรที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ในสมองคิดตาม ภาพและการกระทำแบบนี้ครั้งหนึ่งเขาเคยเห็นมันมาก่อน หัวใจกระตุกเมื่อนึกย้อนกลับไป ตอนที่มินรญาเจอเขาอยู่กับมดยิ้มครั้งแรก
เธอก็มีอาการคล้าย ๆ กับผู้หญิงคนเมื่อกี้ พยายามยื้อแย่งและจะพาลูกหนีจากเขา หรือว่าเด็กคนนั้นจะมีความเกี่ยวข้องกับอธิป เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ร่างสูงก็หันกลับมายังคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง แต่อธิปไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้วเห็นเพียงด้านหลังของเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนเดินเข้าร้านกาแฟไปเร็ว ๆ
ภพธรส่ายหัวอย่างนึกเบื่อหน่ายกับนิสัยเพื่อน นี่มันไม่คิดจะเรียกเขาเลยใช่ไหม ทิ้งให้ยืนร้อนอยู่ได้ คิดอย่างปลง ๆ กับนิสัยห่าม ๆ ของอธิปก่อนจะเดินตามกลับเข้ามาที่ร้านกาแฟตามเดิม
ดวงตาคมดุมองคนที่ตั้งหน้าตั้งตาดูดชานมไข่มุกแก้วใหญ่ตรงหน้าอย่างหิวกระหาย ก่อนจะเลื่อนมือมาหยิบแก้วเครื่องดื่มที่สั่งมาดื่มเพื่อดับกระหายเช่นกัน
เมื่อได้สัมผัสกับอากาศเย็นและน้ำรสชาติหอมหวาน ก็ทำให้คนที่หงุดหงิดกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่กลับเข้าสู่สภาวะปกติ มือแกร่งเคาะลงกับโต๊ะเบา ๆ ก่อนจะเริ่มคุยกับเพื่อน
"มีนล่ะ ไม่มาด้วยเหรอ” ภพธรสะดุดหูกับคำถามแรกที่อธิปถาม ถึงแม้จะฟังบ่อยแต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ ที่อธิปมักจะถามหาภรรยาเขาก่อนเสมอ
"ไม่ได้มา กูเพิ่งพาไปส่งบ้านแม่ที่ปทุมฯ เพิ่งจะเข้าบ้านคงมีเรื่องคุยกับพ่อแม่อีกเยอะ ถามหาแต่เมียกูมึงคิดอะไรหรือเปล่า” ถามอย่างขำ ๆ แต่ต้องหยุดขำเมื่อได้ยินคำตอบที่เพื่อนส่งกลับมา
"กูคิดจนเลิกคิดไปนานแล้ว ...” คำพูดเรื่อย ๆ ของอธิปทำให้คนฟังหน้าตึง
"ไอ้ธาม! "
"หรือไม่จริงวะ มึงก็รู้ว่ากูคิดอะไรแต่มึงก็ขวางกูตลอด” อธิปยังแหย่ไม่เลิก
"ก็มีนเป็นของกู” ภพธรพูดเข้าข้างตัวเอง ก่อนจะหันไปสนใจกับแก้วเครื่องดื่มแทน
"เป็นตอนไหน มึงหวงก้างสิไม่ว่า หรือไม่จริง” อธิปยังขยี้คำถามซ้ำลงมาอีก
"เออ!” เมื่อเถียงไม่ขึ้นจึงได้แต่รับคำส่ง ๆ พร้อมกับทำท่าไม่พอใจคนตรงหน้าอย่างชัดเจน ที่อธิปพูดมามันก็ถูกทุกอย่าง ที่ผ่านมาเขาก็คอยตามหวงมินรญาจริง ๆ
อธิปมองคนตรงหน้าด้วยแววตาล้อเลียน จริงอยู่เขารักมินรญา แต่เมื่อสาวเจ้าไม่เล่นด้วยเขาก็ถอยออกมา
“พูดไปเรื่อยหาเรื่องทะเลาะกันซะงั้น” อธิปเป็นฝ่ายพูดก่อน หลังจากที่ต่างคนต่างนั่งเงียบกันไปนาน
“มึงน่ะระวังตัวไว้เถอะ ไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหนหรือเปล่า” ภพธรทำท่าไม่พอใจ ก่อนจะโยนระเบิดลูกใหญ่ให้เพื่อน ทั้ง ๆ ที่อธิปก็เป็นฝ่ายง้อเขาก่อน
“หมายความว่าไง”
“ก็ที่น้องเนยหอบลูกวิ่งหนีมึงน่ะ บางทีเด็กคนเมื่อกี้อาจจะเป็นไข่ที่มึงวางทิ้งไว้ก็ได้”
“โวะ! ไอ้นี่คิดได้นะมึง” อธิปทำท่าทางโวยวาย แต่ก็ไม่ได้จริงจังนัก แค่ทำให้เพื่อนขำเสียมากกว่า
“ทำเป็นเล่นไปเถอะ ตอนมีนเห็นกูครั้งแรกก็เอามดยิ้มซ่อนแบบนี้แหละ อาการเหมือนน้องเนยเลย”
“กูป้องกันโว้ย ถึงกูจะเมาแต่กูก็ป้องกันทุกครั้ง”
“แน่ใจ”
“เออสิ...เรื่องของกูพอก่อนไหมเอาเรื่องมึงเถอะ”
“กูก็แค่สงสัย”
“อืม...ช่างเถอะไว้ค่อยคุยกันทีหลัง เอาเรื่องมึงดีกว่า”อธิปเริ่มอธิบายถึงสาเหตุที่เขานัดภพธรออกมาคุย เพราะไม่อยากให้ภพธรรื้อฟื้นเรื่องของตัวเองอีก ปัญหานี้เขาจะแก้ด้วยตัวเอง
